Kogut za płotem oznajmia, że jest punktualnie za dwadzieścia trzecia. Pieje donośnie, ile sił w płucach. Nawet gdyby nie mógł wydobyć z siebie głosu, i tak byłoby jasne, kto tu jest szefem. Ma imponującą prezencję: silny i ogromny, nosi się dumnie. Potrząsa skrzydłami, a rude, złote i zielonkawe pióra lśnią, jak odlane ze szkła. Na jego wołanie do chóru dołączają koguty z sąsiednich podwórek. To wzajemne odkrzykiwanie brzmi trochę tak, jakby na starym mieście dzwony i sygnaturki z kościelnych wież odzywały się kolejno o pełnej godzinie. Kogut przewodzi stadu kur, można powiedzieć, że to tacy jego followersi. Jest jednak zasadnicza różnica między nim a wieloma użytkownikami social mediów. Ptak zna…