Radość nasycenia

Trzy lata temu w maju wybraliśmy się na wyspę Hydra, żeby wziąć udział w wielkim greckim weselu. Byliśmy kilka dni w podróży. Tylko kilka dni.

Kiedy wróciliśmy, jarzęby szwedzkie rosnące przy naszym ówczesnym domu właśnie skończyły okres kwitnienia i zgubiły kwiaty. Wszędzie dookoła leżały ich delikatne, białe albo przebarwione na rudo płatki. Razem z podmuchami wiatru wpadały przez okno, koty przynosiły je z ogródka na łapkach.

Każdej wiosny zachwycałam się tymi drzewami. Przepiękne i majestatyczne giganty. Ich zielone ramiona chronią budkę lęgową, w której bezpiecznie przychodzą na świat kolejne pokolenia sikorek i szpaków.

Uwielbiałam siedzieć przy biurku i słuchać, jak wiatr szumi w koronach jarzębów i szeleści ich liśćmi. Obsypane białymi kwiatami, wyglądają jak potężna, prześwietlona słońcem żywa katedra. Wiosną powietrze wokół domu jest nasycone zapachem ich kwiatów, przy których uwija się brzęczący rój owadów. Zachwycałam się nimi bez umiaru. Nie potrafiłabym żyć bez drzew w pobliżu. 

W tamtym roku wystarczyło kilka dni, żeby ominęło mnie to misterium kwitnienia. Byłam daleko od domu. Na greckiej wyspie również upajałam się tym, co widziałam i czułam dookoła. Szłam jak niedźwiedź do miodu, z bezwstydnym apetytem, tak jak skłania do tego wiosna w rozkwicie. Obdarowuje pięknem na każdym kroku i uczy, jak pozwolić sobie brać, oddawać się przyjemności i błogiemu uczuciu nasycenia.

Nasycenie. Czasem wystarczy chwila, ale niech będzie przeżyta w pełni, świadomie, z otwartością na to, co się pojawia. Nie w pośpiechu, bo nieznosząca zwłoki sprawa już wyłania się zza rogu w planie dnia. Ta chwila nie zaczeka i już się nie wydarzy taka jak teraz, choćbyśmy nie wiem, ile razy oglądali się za siebie, żeby przeżyć ją ponownie.

Dobrze jest nasycić się tym, co nas zachwyca. Przyjąć to właśnie teraz, pozwolić się temu pochwycić, choćby na dwie minuty.

Nie odkładać niczego na później. 

Za kilka dni kwiaty mogą już opaść.